तुफान पाऊस कोसळत होता. अचानक तिचे लक्ष त्याच्याकडे गेले. काळ्या धिप्पाड पहाडासारखा तो तिचे भिजलेले आरस्पानी सौंदर्य डोळ्यांनी पीत होता. अचानक ढगातून वीज कडकली. घाबरून तिने त्याला मिठी मारली.... तिच्या कुशीत चैतन्याचे दान टाकून तो परदेसी निघून गेला...
आज पुन्हा तसाच तुफान पाऊस कोसळत होता. माय-लेकी पाऊसात भिजत होत्या. वरुणा! जाणायचे होते तुला, तुझा बा कोण? त्या दिवशी असाच पाऊस कोसळत होता... अचानक जोराचा कडकडात करत कुठेतरी वीज कोसळली.. आई ग! म्हणत ती आईच्या कुशीत शिरली....
आईच्या डोळ्यांतून बरसणाऱ्या अश्रूंच्या धारा पुसत ती म्हणाली, आई, जाणले मी माझ्या जन्माचे रहस्य. काळ्याकुट्ट ढगाकडे पाहत ताठ मानेने ती म्हणाली, वरुण पुत्री मी वरुणा....
No comments:
Post a Comment