कॉंस्टेबलबलवान सिंह जोरात ओरडला, साहेब, आपल्या वर हल्ला करणारी, आपल्या अनेक जवानांना मारणारी नक्सली कमांडर इथेच पडली आहे. काय करायचे हिचे? कमांडेंट तिच्या जवळ गेला, तिच्या कडे पाहिले, ती वेदनेने तडफडत रक्ताच्या थोरोळ्यात जमिनीवर पडलेली होती. कमांडेंट ने विचार केला, या घनदाट जंगलात मदत याला काही तास लागतील. तो पर्यन्त हिचे जीवंत राहणे शक्य नाही. हीची मरण यातनेतून मुक्ति करणेच योग्य. त्याच्या बंदूकीने तिच्या छातीचा वेध घेतला. कमांडेंटचे लक्ष क्षणभरासाठी तिच्या चेहर्‍याकडे गेले, त्याला वाटले तिचे डोळे म्हणत आहे, "साहेब, मला मारू नका, मला जगायचे आहे". कमांडेंट ने डोळे बंद केले आणि बंदूकीचे ट्रीगर दाबले.
धाँय-धाँय गोळीचा आवाज आसमंतात घुमला. एक पक्षी आकाशी उडाला.
आजच्या चकमकीत बंदूकीतून सुटणार्‍या गोळ्यांनी अनेक परिवारांचे आयुष्य उध्वस्त केले होते. अनेकांचे स्वप्न भंगले होते. त्या घटनेला अनेक वर्ष झाली. आता कमांडेंट निवृत होऊन गेला होता. कमांडेंट रोज रात्री झोपेची गोळी घेतो तरीही कमांडेंटला झोप येत नाही. रात्रभर त्याच्या कानात तिचा आवाज गुंजत राहतो - "साहेब मला मारू नका, मला जगायचे आहे".
युद्धाच्या कथा कधीच रम्य नसतात. त्या अतिशय वेदनादायक असतात.
No comments:
Post a Comment