कधीतरी जंगलात राहणाऱ्या सरड्याने शहरात जाऊन लोकांना आपले रंग बदलण्याचे कौशल्य दाखवून वाहवा मिळवण्याचा विचार केला. तो जवळच्या शहरात गेला. तिथे त्याला एका सरकारी बंगल्यात, डोक्यावर पांढरी टोपी घातलेला एक माणूस खुर्चीवर बसलेला दिसला.
सरडा त्या माणसाजवळ गेला आणि म्हणाला, “मी जंगलात राहणारा सरडा आहे. मला रंग बदलण्याची कला अवगत आहे. मी ज्या झाडा किंवा फुलावर बसतो, त्याच रंगात मिसळून जातो.”
तो माणूस शांतपणे म्हणाला, “मी सदा सत्तेच्या खुर्चीत विराजमान राहतो. त्यासाठीच ही टोपीचा रंग बदलण्याची कला आत्मसात केली आहे.”
सरड्याला वाटले की त्याची फसवणूक झाली आहे. तो निराश झाला. जंगलात रंग बदलण्यात त्याच्याशी स्पर्धा करण्याची कोणाचीही हिंमत नव्हती. पण आता त्याचा चेहरा लाल होता—लज्जेने की रागाने, सांगता येईना; आणि शरीर हिरवे—मत्सराने भरलेले. तो झाडावर हळूच चढला आणि खाली मानवी-सरड्याकडे पाहून म्हणाला, "आज मी माणूसरूपी सरड्याच्या हातून पराजित झालो. पण आमचं जंगल आणि त्याचे जीव अधिक चांगले—ते स्वार्थासाठी रंग बदलत नाहीत."
No comments:
Post a Comment