सदू मैफिलकर झाला. तिथल्या कवींची प्रेरणा घेऊन सदू शीघ्रकवी झाला. कालच चंंद्रयान आकाशी उडाले आणि सदूला तिचा फोन आला. ती सदूला भेटायला राजी झाली होती. पहिल्या डेटसाठी कपड्यांवर डीओ शिंपडून तो तिला भेटावयास निघाला. सदूला पाहताच स्मित करून ती हाय म्हणाली. तिच्या गालावरच्या खळ्या आणि हनुवटीवरचा काळा तीळ पाहून सदूचे काळीज खल्लास झाले. "चांद सी महबूबा हो मेरी .... मनातल्या मनात गुणगुणत त्याने शीघ्र कविता केली. चंद्रमा समान तिच्या चेहऱ्याच्या सुंदरतेचे वर्णन करत तो म्हणाला:
ती पाय आपटत निघून गेली. सदू बेचारा सुजलेले गाल चोळत विचार करू लागला, काय चूक जहाली.
तुझ्या गालावरच्या खळ्या
जणू चंद्रावरचे खड्डे.
तुझ्या हनवटी वरच्या तीळ
जणू चंद्रावरचा डाग.
........
तुझ्या थोबड्यावरची सूज
जणू सह्याद्रीचे डोंगर.
ती पाय आपटत निघून गेली. सदू बेचारा सुजलेले गाल चोळत विचार करू लागला, काय चूक जहाली.
No comments:
Post a Comment