कवितेचा कीड़ा

कवितेचा कीड़ा जेंव्हा डोक्यात शिरतो

करितो यमकांची जुळवा-जुळवी

ताबा तोंडाचा घेतो 

फिरतो सैर-भैर तो.

कानात बोळे घालूनी 

भयक्रांत बायको वावरते घरी 

पोरे ही म्हणती पपा
होतो अभ्यासाचा हर्जा.

हातात चोपड़ी पाहुनी
मित्रही पळती दूर किती
पाहुण्याची लाट आटली
निस्तब्ध शांती घरी पसरली.

आता रात्रीच्या एकांती बैसुनी
माझी मीच ऐकतो कविता.

आप्त ही म्हणती 'वैनी'
गेले हो पार कामातुनी आता.
दाखवाहो 'ह्याना' एकदा 

नेवून  वेड्यांच्या इस्पिताळी
वाया गेला एक 'माणूस' 

लागून कवितेच्या नादी.