तहान, भूक, निद्रा विसरून आपल्याच तंद्रीत तो चालत होता. रस्त्यात भेटले, अनेक यात्री. विनवणी केली कुणी सोबत चालण्याची. कुणी दोन क्षण विश्रांती घेण्याची. गाठायचे आहे मला लक्ष्य, भटकणार नाही मोह-मायेत. एकटाच तो जिद्दीने चालत राहिला, अंतहीन रस्त्यावर.
अखेर सूर्यास्त हा झालाच. गात्र झाले शिथिल, डोळे झाले जड, आता चालणे नव्हते शक्य. त्याने स्वत:लाच विचारले, सकाळ पासून आपण चालतो आहे, तरीही लक्ष्य का भेटले नाही? काही चूक तर झाली नाही ना. पडताळला प्रवास. काही बोध होईना. क्षणभरासाठी त्याने डोळे उघडले, संपूर्ण सृष्टी सोनेरी रंगात न्हात होती. अनादी काळापासून चालत आलेला उत्सव सूर्यास्ताचा. अखेरचा श्वास घेताना त्याला उमगले, आनंदाचे सोनेरी रंग उधळत अंतहीन रस्त्यावर चालणे म्हणजेच जगण्याचे उद्दिष्ट.
No comments:
Post a Comment